Wat doe je als je kind na een dwarse bui rustig word en je laat hem achter in zijn kamer na goede gesprekken om nog iets meer tot rust te komen waarna hij in ene begint te brullen, met zijn voeten te stampen op de grond en te roepen dat hij zelfmoord wil plegen? Wat zou jij doen?
Ik ben naar zijn kamer gegaan en vroeg hem wat er aan de hand was. Hij gaf aan dat hij zelfmoord wilde plegen, eigenlijk schreeuwde hij dat naar mij met een mega rood aangelopen hoofd. Ik vroeg hem wat er veranderd was na ons gesprek en hij keek me even aan alsof hij niet wist waar ik het over had en liep naar de kledingkast om een kledinghanger te pakken, alles om maar zelfmoord te kunnen plegen. Hij leek wel bezeten.
Ik was me gewaar van van alles om ons heen en begon zonder pardon op een krachtige toon te praten en deed dat krachtig meer dan 10x. Hij schreeuwde na twee x en met het vuur in zijn ogen met kracht: " DAT HELPT TOCH NIET!!!" Daarna zwakte de extreme boosheid en explosieve energie af in en om onze zoon en werd hij meer zichzelf.
Daarna kwam in me op om te zeggen dat alles het tegenovergestelde is dan wat het lijkt, wat er voor zorgt dat ons brein tot rust komt omdat het denkt huh wat? De "gekte" stopt in een persoon en alles komt weer in rustiger vaarwater kan komen. Na deze ook tegen de 10x te doen ging de onrust weg en liep hij naar zijn bed en ging zitten en viel bijna tegen mij aan.
Op dat moment was ik me gewaar dat zijn hoofd aanraken nu "moest" om zo de opgebouwde lading en alles wat daarvan weer andere dingen had getriggerd in zijn lijf te kunnen ontladen. En hij liet het toe, was als een baby in mijn handen en zo zaten we oordeelloos tegen elkaar aan. Ik raakte meerdere punten aan en zo mocht ik heel lang blijven zitten. Ik vroeg op een gegeven moment hoe is het nu? En hij zei " goed mama, dit helpt". Ik vroeg wat er gebeurd was en hij zei: "ik weet het niet, ik werd in ene heel boos en ik weet het niet". Ik vroeg of wat ik deed werkte voor hem en hij zei: " ja daarna werd ik weer rustig". En na een tijdje zo zitten gingen we hand in hand naar beneden, hij was er wel wat beduusd van.
Na wat drinken en lekker dicht tegen elkaar aan zitten vroeg hij mij wat ik deed en dat. "O, dat klinkt wel eng vind ik" zei hij. Ik legde uit dat dat kan echter dat niets of niemand groter is dan hem en hem geen pijn kan doen als hij dat niet wil. Zijn ogen lichtte wat op en hij vroeg, "hoezo, hoe dan"? Ik gaf aan dat alles een keuze is en dat als we ons laten leiden door angst, we onze kracht weggeven. Echter als we ons niet laten leiden door angst we volledig in onze kracht kunnen staan. "Zoals jij deed mam, jij was helemaal niet bang toch?" Ja schat zoals ik deed en nee ik was helemaal niet bang. Ik "wist" in het moment wat te doen. "ja dat werkte echt" zei hij. Ja zoon, het werkte echt.
Nu 3 dagen nadat het gebeurde, is hij super vrolijk, super lief naar mij en kijkt hij me soms even aan vanonder zijn wimpers met een bepaalde blik van verwondering.... Wat er omgaat in dat koppie is een vraag, echter de energie geeft aan dat dit een keerpuntje is in zijn leven.
Lieve groetjes, Anita <3
